Κατέβα. Κατέβα. Κατέβα σου λέω. Πιο κάτω. Μα δε σε φτάνω. Πέταξέ μου κάτι τουλάχιστον. Κάτι δικό σου. Να το έχω όταν θα είμαι στο νησί. Κάτι ήθελα να σου γράψω μα το ξέχασα. Α, ναι. Θυμάσαι που σού'χα πει ότι θα σ'ακολουθήσω παντού, όπου κι αν πας, κι ότι θα παρατήσω τη δουλειά μου και θα'ρθω μαζι σου, κι ας μην έχω δουλειά, κι ας μην ξέρω να πλένω τα πιάτα έτσι όπως τα θέλεις, κι ας μη με φιλάς κάθε πρωί όταν ξυπνάς παρά μόνο όταν σε ξυπνά η γάτα, κι ας μην ξέρω να φτιάχνω το πληντήριο, ή να φωνάξω κάποιον να φτιάξει το πλυντήριο ή τελος πάντων να δηλώσω εξαφάνιση πλυντηρίου, κι ας μην έχω telephone manners καθόλου, κι ας μη με θέλεις, κι ας μη μ'αγαπάς, κι ας το κάνεις ψέμματα ότι μ'αγαπάς, γιατί σ'αρεσει το σπίτι μου κι η παρέα της γατας, και το τραπέζι του κήπου, κι έχεις βολευτεί για τα καλά, κι ας μη με παίρνεις στο τηλεφωνο ή στο σκάιπ, κι ας μη χαμογελάς όταν με βλέπεις να γυρνώ από υπερατλαντικό ταξίδι, κι ας μη με προσέχεις που αλλάζω τα μαλλιά μου και φοράω φούστα μίνι, παρά μόνο όταν νομίζεις ότι δεν είμ'εγώ, κι ας αναστενάζεις συνέχεια, κι ας παραπονιέσαι οτι σ'ενοχλεί ο δικός μου αναστεναγμός, κι ας έχεις μεγάλο πουλί, τόσο που καμιά φορά δε χωράει, κι ας μη μου κάνεις νάζια ή κόλπα, ή τίποτα απ'όλ'αυτά. Θυμάσαι τότε που σού'χα πει ότι θα σ'ακολουθήσω παντού, όπου κι αν πας? Το εννοούσα.